Sarah De Bie stond net achter de startblokken en keek met een stille glimlach toe hoe de nasleep van etappe 8 zich ontvouwde. Haar man, Wout van Aert, was net als tweede over de finish gekomen, waardoor hij nipt een etappeoverwinning misliep die velen niet van hem verwachtten, laat staan bijna zouden claimen. Toch bleef ze niet hangen in die bijna-overwinning. Ze had haar blik al op de toekomst gericht. “Mijn man heeft het goed gedaan in etappe 8,” zei ze zachtjes, “maar de volgende etappe is van hem.”
Het werd niet gezegd met arrogantie of blind optimisme. Sarah heeft Wout bijgestaan tijdens elke klim en val, elk podium en elke pijnlijke tegenslag. Ze heeft hem zien domineren in de klassiekers, zich door veldritcircuits zien scheuren en etappeoverwinningen in de Tour zien behalen. Recenter heeft ze hem zien worstelen met zijn herstel na een zware voorjaarsblessure en in stilte zien werken aan zijn terugkeer naar het niveau waarvan de wereld weet dat hij daar thuishoort. Voor Sarah is het geloof in zijn volgende grote moment geen wens. Het is een gevoel dat voortkomt uit ervaring.
Etappe 8 was een lange, hete rit over glooiende Franse wegen, eindigend in Laval met een snelle, agressieve massasprint. Weinigen hadden verwacht dat Van Aert zo’n prominente rol zou spelen. Deze Tour had hem meer ten dienste van zijn ploeggenoten gesteld, gericht op ondersteunende rollen en geleidelijke heropbouw in plaats van individuele glorie. Maar toen het peloton de laatste kilometer in denderde, was het Van Aert die plotseling uit het peloton tevoorschijn kwam, net zo snel als de Italiaan Jonathan Milan, en bijna de overwinning pakte. Het was een flits van de oude Wout – sterk, onverschrokken, instinctief.
Sarah zag iets anders in dat moment. “Hij begint zich weer zichzelf te voelen,” zei ze. “Ik weet hoe hard hij zo’n dag nodig had. Niet vanwege het resultaat, maar vanwege wat het hem vertelt over waar hij staat. Het vertrouwen, het vuur, het komt terug.”
Ze heeft gelijk als ze naar vertrouwen wijst. Nadat hij maandenlang niet had gekoerst vanwege botbreuken die hij eerder dit seizoen in Dwars door Vlaanderen had opgelopen, bracht Van Aert het begin van de zomer rustig door met heropbouwen. Er waren twijfels van fans, vragen van journalisten en zelfs momenten waarop hij er niet zeker van leek of hij op tijd terug zou zijn om het verschil te maken in deze Tour. Maar de beslissing om de wedstrijd te starten ging niet alleen om het rijden – het ging om het opnieuw deelnemen.
Nu, met een sterke prestatie achter de rug, richt hij zijn blik op wat komen gaat: etappe 9. In tegenstelling tot de vlakke, snelle aanloop naar Laval, belooft etappe 9 een onvoorspelbaarder profiel. Korte, steile klimmetjes doorkruisen de tweede helft van de route en de finish is een lastig, golvend terrein waar pure sprinters het moeilijk kunnen hebben en opportunisten floreren. Voor Sarah is dit precies het soort etappe dat Wout zich eigen kan maken.
“Hij leest die etappes beter dan bijna wie dan ook”, zei ze. “Hij weet wanneer hij moet gaan, wanneer hij moet wachten. Als hij zich goed voelt, weet hij precies waar hij het verschil kan maken.”
Van Aert heeft zijn reputatie opgebouwd op dat soort koersen. Niet alleen pure kracht, maar ook intelligentie. Het vermogen om de klimmetjes te overleven en toch te sprinten. Om het moment te ruiken waarop anderen aarzelen. Dat maakt hem gevaarlijk op een etappe als de volgende. En daarom klonk Sarahs stem, hoewel kalm, zo zeker.
Buiten de race heeft ze ook gezien wat de meeste fans niet zien: de vroege ochtenden, de trainingen alleen, de frustratie van het kijken naar anderen terwijl hij aan de zijlijn zat. Ze weet wat er nodig is om terug te keren naar dit niveau, en wat het voor hem zou betekenen om weer te winnen.
“Het zou alles betekenen,” zei ze. “Niet voor de krantenkoppen, zelfs niet voor het team, maar voor zichzelf. Om te weten dat hij echt terug is.”
Etappe 8 was misschien wel het eerste teken. Etappe 9, gelooft ze, zou wel eens het moment kunnen zijn waarop de wereld het ook ziet.
En toen haar gevraagd werd wat haar zo zeker maakte, glimlachte Sarah gewoon weer.
“Omdat ik hem door ergere tijden heb zien komen. En ik heb gezien wat er gebeurt als hij weer in zichzelf gaat geloven.”