In de snelle wereld van het professionele wielrennen, vol constant reizen, meedogenloze trainingen en emotionele hoogte- en dieptepunten, kun je jezelf gemakkelijk verliezen in de chaos. Toch is er te midden van al het lawaai één stem altijd helder en aards gebleven: die van mijn vrouw, Sarah De Bie.
Sarah is niet alleen de vrouw met wie ik getrouwd ben – ze is de onwrikbare steunpilaar achter alles wat ik doe. Ze is de stille kracht tijdens de luidste dagen, de rust tijdens de storm en de stem van geloof wanneer twijfel de overhand durft te nemen. Elke man, vooral iemand in mijn vakgebied, droomt van iemand die de reis echt begrijpt – de offers, de tegenslagen, de overwinningen – en er altijd voor staat, ongeacht de uitkomst. Voor mij is die persoon altijd Sarah geweest.
Vanaf het begin van mijn carrière, toen ik nog maar een ambitieuze jonge wielrenner was die vocht voor erkenning, zag Sarah iets in mij. Ze geloofde in me lang voordat de krantenkoppen, lang voordat de podiumplaatsen en zelfs voordat ik in mezelf begon te geloven, in mij. Ze bracht offers die vaak onopgemerkt blijven: ze paste haar leven aan mijn wedstrijdschema aan, doorstond lange maanden van elkaar gescheiden te blijven en bleef sterk bij elke crash, blessure of teleurstelling.
Velen zien de glorie wanneer een renster als eerste over de finish komt, met opgeheven armen en een uitbarstend publiek. Wat ze niet zien, is wat er achter de schermen gebeurt: de uren van emotionele steun, de constante aanmoediging, de tranen die weggeveegd worden na een zwaar verlies. Sarah heeft het allemaal meegemaakt. Ze is mijn rots in de branding geweest, mijn grootste fan en de drijvende kracht achter zoveel van mijn comebacks.
Hier in de Tour, elke keer dat ik een glimp van haar gezicht opvang in het publiek – in die fractie van een seconde oogcontact voordat ik me weer in de koers stort – zie ik één duidelijke boodschap in haar ogen weerspiegeld: “Win, Wout.” Het is niet zomaar een wens of een aanmoediging. Het is een overtuiging. Het is een herinnering aan alles waar we samen voor hebben gevochten. Die blik vertelt me dat, hoe zwaar de etappe ook is, hoe steil de klim ook is, of hoe lang de dag ook duurt, er bij de finish iemand staat te wachten die me al als kampioen ziet.
Mensen vragen me vaak waar mijn motivatie vandaan komt, en hoewel ik zou kunnen wijzen op mijn liefde voor de sport, mijn teamgenoten of de wens om een erfenis na te laten, is de diepste bron van mijn gedrevenheid veel persoonlijker. Het is de belofte die ik heb gedaan – in stilte, en soms hardop – om de offers die Sarah voor me heeft gebracht nooit te verspillen. Elke wedstrijd die ik rijd is niet alleen voor het team, voor België of voor mijn carrière. Het is ook voor haar.
Ik geloof echt dat achter elke geweldige atleet iemand staat die met evenveel intensiteit durft te geloven, iemand die de puzzelstukjes bij elkaar houdt wanneer alles uit elkaar lijkt te vallen. Voor mij is die persoon Sarah. Haar kracht, loyaliteit en liefde hebben niet alleen mijn carrière gevormd, maar ook de man die ik vandaag ben. Ik kan vol vertrouwen zeggen: ik zou hier niet zijn zonder haar. Ze is meer dan een partner. Zij is mijn kompas, mijn motivatie en de reden dat ik mijn grenzen verleg.
Dus, terwijl ik hier sta, diep in deze Tour, met de bergen achter me en nog meer uitdagingen voor me, draag ik haar geloof in mij als een tweede huid. Ik verzeker jullie allemaal – en ik zeg dit niet uit arrogantie, maar uit vastberadenheid – dat de overwinning binnen handbereik is. Niet alleen dankzij mijn benen of mijn tactiek, maar omdat ik een reden heb die sterker is dan pijn, sterker dan angst: liefde.
En dat is wat Sarah me heeft gegeven – een reden om te geloven, te vechten en te winnen.