“Ik weet niet wat ik heb gedaan om zo’n man als Wout te verdienen.”
Soms lig ik ’s nachts naast hem wakker en kijk ik gewoon naar hoe hij ademhaalt. Ik weet dat dat misschien vreemd klinkt, bijna als een cliché, maar als je iemand hebt zien vechten op de fiets, pijn hebt zien doorstaan, druk, twijfel… en dan thuiskomt en nóg steeds alles van zichzelf geeft—dan besef je pas hoe bijzonder zo’n hart is.
Wout is niet alleen een atleet. Hij is niet alleen een wielrenner die koersen wint en records breekt. Hij is een mens met een ongekende rust en een bescheidenheid die je zelden tegenkomt. En juist die kant van hem—de rustige, zachte, oprechte man—daar ben ik verliefd op geworden.
Mensen zien hem over de finish komen, armen in de lucht, het gezicht vol strijdlust en overwinning. Maar ze zien niet de ochtenden dat hij voor zonsopgang opstaat, niet omdat hij moet trainen, maar omdat onze zoon begint te woelen en hij wil dat ik nog even kan slapen. Ze zien niet de momenten na een verlies, als zijn lichaam moe is en zijn hart teleurgesteld—maar hij me toch aankijkt en zegt: “We hebben het zo goed, hè?”
Dat is de man met wie ik getrouwd ben.
Soms was ik bang dat het leven in de schijnwerpers—de druk, de media, de constante reizen—hem harder zou maken, of de zachte randen van zijn karakter zou afvlakken. Maar Wout? Die blijft vasthouden aan wat écht telt. Hij laat roem of finishlijnen nooit belangrijker worden dan thuis.
Ik heb hem bergpassen zien beklimmen voor duizenden toeschouwers, maar ik heb hem ook op handen en knieën over de vloer zien kruipen, als dinosaurus, alleen maar om ons zoontje aan het lachen te maken. Ik heb hem zien vechten tegen keiharde tegenstanders, maar ik heb hem ook zien vechten tegen zijn tranen terwijl hij me vasthield tijdens de moeilijke momenten—de stille worstelingen waar niemand een foto van maakt.
Het is makkelijk om verliefd te worden op iemand die door de wereld bewonderd wordt. Maar het is een zegen om verliefd te zijn op iemand die door de mensen die hem écht kennen, het meest wordt gewaardeerd.
Wout geeft zijn hart aan alles wat hij doet. Als hij traint, geeft hij alles. Als hij koerst, geeft hij zijn ziel. En als hij liefheeft? Dan doet hij dat met een rust en diepte die mij elke dag opnieuw laat landen.
Mensen vragen me weleens hoe het is om de vrouw van een wielerheld te zijn. Maar ze vergeten—ik ben niet verliefd op Wout van Aert, het icoon. Ik ben verliefd op Wout, de man die onderweg naar huis een veldbloem plukt omdat hij weet dat ik een zware dag had. De man die nooit een week laat voorbijgaan zonder te vragen: “Ben je gelukkig?” De man die onder de tafel mijn hand vasthoudt tijdens interviews als de wereld even te hard voelt.
We hebben een leven opgebouwd dat je niet in medailles kunt meten. Vertrouwen. Lachen. Stille autoritten die meer zeggen dan woorden ooit kunnen. En liefde—het soort liefde die niet groeit in de makkelijke dagen, maar in de dagen die ons uitdaagden.
Dus als je ooit wilt weten wat ware grootsheid is…
Het is niet alleen op een podium te vinden. Soms zit het in een man die thuiskomt onder het zweet, modder en spierpijn—en je toch kust alsof jij de overwinning bent waar hij het meest trots op is.
En als ik emotioneel klink, is dat omdat ik het ben.
Want ik ben niet alleen getrouwd met een atleet—ik ben getrouwd met mijn beste vriend. Mijn veilige haven. Mijn liefde die je maar één keer in je leven vindt.
En eerlijk?
Ik weet nog steeds niet wat ik heb gedaan om hem te verdienen.
Maar elke dag ben ik dankbaar dat ik het mag ontdekken.