Zelfs na de finish… zou ik opnieuw voor Sarah kiezen” — Wout van Aert wordt persoonlijk
Nu de drukte is verdwenen en de wereld een beetje is vertraagd, heb ik eindelijk de ruimte om echt uit mijn hart te spreken.
Na alles wat ik heb meegemaakt, alles wat ik heb bereikt—als ik dit leven opnieuw zou mogen leven, zou ik opnieuw voor Sarah De Bie kiezen. Elke keer weer.
Niet omdat het leven met haar perfect was. Maar omdat het écht was—puur, eerlijk, rauw en prachtig.
Sarah was er in elke piek en elk dal. Ze stond aan mijn zijde als ik won, en ze hield me overeind als ik het niet meer zag zitten. Als de camera’s uit waren en de druk zwaar voelde, wankelde zij geen moment. Ze bleef.
Mensen vragen me vaak wat je nodig hebt om groots te zijn. Maar de waarheid is: grootsheid zit niet in medailles of titels. Het zit in de mensen die in je blijven geloven—zelfs als jij het zelf niet meer doet.
Dat is Sarah.
Ze was nooit de luidste in de kamer, maar haar liefde sprak luider dan alles. Haar stille kracht, haar geduld, haar vermogen om mij te zien—niet alleen de renner, maar de mens daarachter—dat heeft me gevormd tot wie ik ben.
Als alles om me heen draaide, was zij mijn rustpunt. Als ik geen oog dicht deed vanwege de stress of pijn, bracht zij me terug naar wat echt belangrijk is. En als ik te hard was voor mezelf, was zij zacht genoeg voor ons beiden.
De waarheid is: mijn leven heeft niet alleen rust gevonden door Sarah—het heeft betekenis gekregen.
We bouwden samen een leven op van vroege ochtenden, late gesprekken, gedeelde dromen en stille steun. En dat hoefde nooit groots of publiek te zijn. Het was gewoon wij. In balans. Samen groeien. Zij aan zij.
En nu ik terugkijk, zie ik het allemaal zo helder. De medailles vervagen. Records worden verbroken. Maar wat Sarah en ik hebben? Dat blijft.
Als ik terug in de tijd kon gaan, met alle kennis van nu—de overwinningen, de pijn, de druk—dan zou ik haar weer zoeken. Ik zou opnieuw verliefd worden op haar glimlach, haar geest, haar hart. Ik zou haar weer vragen om dit pad met mij te bewandelen. Zelfs als het pad anders was. Zelfs als ik opnieuw vanaf nul moest beginnen.
Want het mooiste wat ik ooit heb bereikt, is niet een overwinning op de fiets. Het is haar liefhebben.
Zij heeft mijn leven de moeite waard gemaakt. En dat is iets wat geen enkele trofee je ooit kan geven.
Dus ja… zelfs na de finish, zelfs na de exit—ik zou opnieuw voor Sarah kiezen.
In dit leven.
In het volgende.
En in elk leven daarna.