Wout van Aert onthult hoe hij verliefd werd op Sarah De Bie: een verhaal van onverwachte verbinding en stille verstandhouding
Toen ik Sarah weer ontmoette, zal ik eerlijk zijn—ik was niet meteen onder de indruk zoals je misschien zou verwachten. Ze was niet het glamoureuze type dat je rond profrenners ziet, helemaal niet. Op dat moment in mijn leven draaide alles om wielrennen. Mijn wereld bestond uit trainen, koersen en het najagen van doelen. Sarah was anders—rustig, nuchter, totaal niet bezig met de drukte die vaak rond topsport hangt. Ze probeerde niemand te imponeren, en in het begin wist ik niet goed wat ik daarvan moest denken. Ik was gewend aan intensiteit, competitie en mensen die op hetzelfde tempo leefden als ik. Dus toen we begonnen te praten dacht ik: “Wel, ze is waarschijnlijk niets voor mij.”
Maar er was iets in de manier waarop ze sprak. Het was geen liefde op het eerste gezicht, verre van. Maar hoe meer we praatten, hoe meer ik iets bijzonders opmerkte. Haar woorden—ze waren rustig, doordacht en oprecht. Ze deed zich niet anders voor, vleide niet, en probeerde niet iemand te zijn die ze niet was. In een wereld waarin zoveel mensen een masker dragen en iedereen een rol moet spelen, was zij het tegenovergestelde. Zij was gewoon zichzelf, en die eerlijkheid raakte me op een manier die ik niet had verwacht.
In het begin stond ik er niet te veel bij stil. Maar hoe meer tijd we samen doorbrachten, hoe duidelijker het werd hoe speciaal haar aanwezigheid was. Ze zag me niet alleen als “de renner” of de jongen die overwinningen najoeg. Ze zag mij als Wout, de persoon. Ze gaf me ademruimte, weg van de druk, en ze liet me nadenken over meer dan uitslagen en podiums. Haar kijk op het leven was anders dan de mijne. Zij bracht rust en balans, terwijl ik alles met intensiteit en drang benaderde. En precies dat verschil was wat ik nodig had.
Langzaam begon ik verliefd op haar te worden, op een manier die ik nooit had voorzien. Het ging niet om uiterlijk of die onmiddellijke vonk waar mensen over praten. Het ging om hoe ik me voelde als we praatten, om de manier waarop ze me liet lachen, om de rust die ze bracht in mijn storm. Ik begon haar in een ander licht te zien—niet enkel als het meisje uit Lille, maar als iemand die warmte en diepgang in elk deel van mijn leven bracht. Ik begon van haar te leren—over geduld, over liefde, over hoe je je open en kwetsbaar kunt opstellen zonder angst.
In het begin wist ik niet hoe ik van haar moest houden. Ik wist niet goed hoe ik al die emoties kon combineren met de eisen van mijn sport. Maar stukje bij beetje leerde ik het. Ik leerde van haar te houden, niet alleen om haar kalmte, maar om de manier waarop ze me nooit vroeg iemand anders te zijn. Ik hield van haar trouw, van haar stille kracht, van hoe ze me omarmde in zowel overwinningen als nederlagen. Bij haar hoefde ik geen muren op te trekken—ik kon gewoon mezelf zijn.
Wat ons zo bijzonder maakt, is dat we uit verschillende werelden komen, maar elkaar nooit probeerden te veranderen. Ik werd gedreven door competitie; zij door rust en eenvoud. In het begin zag ik niet hoe dat samen kon passen, maar uiteindelijk besefte ik dat het niet perfect hoefde te passen. We hoefden niet hetzelfde te zijn. We hoefden elkaar alleen maar volledig te accepteren, met al onze gebreken. En precies daardoor leerde ik van haar te houden op manieren die ik nooit voor mogelijk had gehouden.
Als ik terugkijk, ben ik dankbaar voor hoe ons verhaal zich ontvouwde. Het was geen sprookjesachtige liefde met vuurwerk—het was iets langzamer, dieper, echter. We begonnen niet met vonken. We begonnen met gesprekken, kleine stappen, momenten die vertrouwen opbouwden. En daaruit groeide een liefde die met de tijd alleen maar sterker werd. Van ons huwelijk in 2018, tot het ouderschap van Georges in 2021 en Jérôme in 2023—het is een reis geweest die mij net zo gevormd heeft als mijn wielercarrière.
Het was niet de liefde die ik had verwacht—maar wel de liefde die blijft. Een liefde die niet draait om uiterlijk of snelle chemie, maar om eerlijkheid, geduld en begrip. En dat, voor mij, is mooier dan welke finishlijn dan ook.