Mathieu van der Poel, een prominente figuur in het professionele wielrennen, heeft te maken gehad met aanzienlijke uitdagingen door aanhoudende rugproblemen die een diepgaande invloed hebben gehad op zijn carrière.
Deze problemen begonnen na een val tijdens de mountainbikewedstrijd op de Olympische Spelen van Tokio 2020, waar van der Poel hard ten val kwam na een inschattingsfout bij een afdaling. Hoewel de eerste medische onderzoeken geen breuken aantoonden, betekende dit ongeval het begin van aanhoudende rugpijn die later zijn prestaties en carrièrebeslissingen zou beïnvloeden.
Na de val in Tokio ervoer van der Poel voortdurend ongemak, vooral tijdens veldritwedstrijden. Hij erkende dat de rugpijn al bijna twee jaar een terugkerend probleem was en gaf toe dat hij niet precies wist wat de oorzaak was. Ondanks verschillende behandelingen en rustperiodes bleef de pijn aanhouden, waardoor hij het omschreef als zijn “Achilleshiel.” Hij merkte op dat de pijn tijdens wegwedstrijden nog beheersbaar was, maar in het veldrijden en mountainbiken bijzonder problematisch werd.
De ernst van zijn toestand bracht van der Poel ertoe om vroegtijdige pensionering te overwegen. In openhartige reflecties onthulde hij dat de voortdurende rugproblemen de sport voor hem onaangenaam maakten en zelfs invloed hadden op zijn persoonlijke leven, waardoor hij minder aangenaam was thuis. Hij vertelde zijn partner Roxanne dat als de problemen aanhielden, hij zou overwegen zijn wielercarrière te beëindigen. Hij gaf toe dat de grens in zicht was en dat hij bijna klaar was om te stoppen, onzeker over zijn toekomst als de pijn bleef aanhouden.
Als reactie op het aanhoudende ongemak nam van der Poel de moeilijke beslissing om zich terug te trekken uit het WK Veldrijden en een langere pauze in te lassen om zich te richten op herstel. Hij benadrukte het belang van het aanpakken van de rugpijn die zijn prestaties sinds de Tour de France had belemmerd en sprak de sterke wens uit om het probleem volledig te verhelpen. Deze onderbreking onderstreepte de ernst van zijn aandoening en zijn toewijding aan langdurige gezondheid boven directe competitie.
Medische onderzoeken wezen uit dat hij leed aan retrolisthesis, een aandoening waarbij een van de tussenwervelschijven niet goed functioneert, wat volledige rust vereiste voor genezing. Deze diagnose betekende dat hij een aanzienlijke periode niet kon deelnemen aan wedstrijden, met schattingen dat het herstel enkele maanden zou duren. Zijn team, Alpecin-Fenix, steunde deze rustperiode volledig, in de wetenschap dat zijn gezondheid en lange-termijnprestaties voorop moesten staan.
Ondanks deze uitdagingen bleef van der Poel vastberaden om terug te keren naar topniveau. Hij was van plan zijn wegseizoen te beginnen samen met zijn rivaal Wout van Aert bij Strade Bianche, in de hoop op volle sterkte te kunnen meedoen. Toch erkende hij dat de rugpijn zijn deelname aan veldrijden en mountainbiken zou kunnen blijven beïnvloeden. Hij overwoog zelfs om met mountainbiken te stoppen als het ongemak bleef aanhouden. Zijn ambitie was om door te gaan met mountainbiken tot de Olympische Spelen in Parijs, maar hij bleef realistisch over de mogelijke beperkingen die zijn aandoening hem kon opleggen.
Gedurende deze periode bleven zijn veerkracht en toewijding aan de sport duidelijk zichtbaar. Hij balanceerde tussen blessurebeheer, carrièreplanning en persoonlijk welzijn, terwijl hij zijn toekomstige doelen in het vizier hield. Zijn ervaring benadrukt de fysieke en mentale uitdagingen waarmee atleten te maken krijgen en de moeilijke beslissingen die nodig zijn om gezondheid en competitieve ambities in evenwicht te brengen.
Samenvattend laat de reis van Mathieu van der Poel door blessure en herstel zien hoe onvoorspelbaar professionele sport kan zijn en hoe belangrijk het is om gezondheid prioriteit te geven. Zijn openheid over zijn strijd biedt inzicht in de druk die atleten ervaren en de noodzaak van goede ondersteuningssystemen in de professionele sportwereld om met dergelijke uitdagingen om te gaan.